Osoba niebinarna to taka, która nie identyfikuje się z żadną z płci - ani męską, ani kobiecą - lub identyfikuje się z obiema na raz. Nie "obnoszę się", ale mówię o tym dla tych, którzy pytają mnie “Jak to tak w sukience na imprezie sylwestrowej?!” albo “Jak to tak z pomalowanymi paznokciami na wykład z kardiologii?”. Odpowiedź jest prosta: bo mogę i chcę. Nikogo to nie krzywdzi, dzieci to nie deprawuje. Jestem osobą niebinarną płciowo. Od zawsze o tym wiedziałem, od dzieciństwa nie potrafiłam zrozumieć dlaczego nikt nie ma problemu kiedy bawię się żołnierzykami, a gdy miałem ochotę wozić lalki w wózku pod blokiem to nagle musiałem ponosić za to konsekwencje. Nikt z nas nie rodzi się z tymi idiotycznymi granicami w głowie. To dorośli używają do socjalizacji patriarchatu i heteronormatywności, aby wyżłobić nam takie i inne granice w naszym umysłach. Zaczyna się niewinnie, najpierw mówią nam, że chłopcy nie powinni nosić różowych ubrań i malować paznokci, później segregują nas w sklepach z ubraniami, aż w końcu mówią kobietom, że nie nadają się do policji czy wojska, a balet to zajęcie niegodne mężczyzny. Kończę więc udawać, że to w porządku. Wychodzę z szafy, aby z dumą reprezentować te i tych, którzy i które mają dość tej biało-czarnej rzeczywistości. Co to jednak oznacza dla ludzi wokół mnie? Nie musicie zwracać uwagi na zaimki, kiedy się do mnie zwracacie. Bo ja przyszłam oraz zrobiłem. Bo ja pracowałem oraz leżałam. Bo ja w końcu mówiłam o niebinarności oraz nie przejmowałem się boomerami. Nie oznacza to też, że trzeba ich używać na przemian ale, że można po prostu wybrać, co wciąż będzie zgodne z moją identyfikacją płciową. Co to oznacza dla mnie? Nie uznaję granic między płciami. Nie rozumiem ich i uważam za kompletnie zbędne. Nie ograniczam się więc do jednej szatni, do jednej toalety, jednej alejki w drogerii, ani do jednego modelu “normalności” wynikającej z przypisania mnie przez lekarza, do którejś z utartych społecznie form czy jednej, nieznaczącej nic literki w dokumentach. Niebinarność - czy to coś zmienia? W moim życiu bardzo mało, bo bezpieczną przestrzeń do swojej ekspresji płciowej znalazłem wśród najbliższych mi osób i w świetnych miejscach. W życiu ludzi wokół mnie też nic, bo bliskie mi osoby dobrze wiedzą, że w klubie noszę kombinezon i kabaretki, w pracy damskie shorty i bluzki z odkrytym brzuchem, a na uczelni spodnie i golf. Będzie więc jak było, tylko teraz nie będzie niedomówień. Po co więc się z tym "obnoszę"? Mówię o tym dla tych, którzy pytają mnie “Jak to tak w sukience na imprezie sylwestrowej?!” albo “Jak to tak z pomalowanymi paznokciami na wykład z kardiologii?”. Odpowiedź jest prosta: bo mogę i chcę. Nikogo to nie krzywdzi, dzieci to nie deprawuje. Jutro autobusy będą tak samo spóźnione co wczoraj, kawa tak samo dobra jak była, a szara rzeczywistość wciąż szara. Jednak wiem, że gdzieś tam w małej miejscowości daleko od Poznania i Warszawy wychowują się takie same osoby jak ja. Osoby, którym ktoś wyrywa właśnie lalkę Barbie z ręki, bo z jego genitaliami nie wypada. Osoby, którym ktoś właśnie zabronił studiować co o czym marzył, bo z jej genitaliami nie wypada. Osoby, które wzdychają za koleżankami w sukienkach na studniówce, bo ktoś mu powiedział, że z jego genitaliami nie wypada. Czy w końcu osoby, które nie potrafią zaakceptować swojego ciała, bo słyszą, że są babochłopem czy zniewieściałą ciotą. Przyszłość jest niebinarna. Łukasz jest osobą niebinarną płciowo, co to znaczy? Foto: Bart Kłopotowski, Klaudia Ekert / Grupa Stonewall